พระอาจารย์จี้กง  :

ทุกวันที่มีชีวิตอยู่นี้ อาจารย์ก็รู้ว่าศิษย์ลำบาก ลำบากตั้งแต่มีชีวิตเกิดขึ้นมาจนกระทั่งแก่เลย ทำไมหนีไม่พ้นสักที แต่ความลำบากที่เราเจอขึ้นๆ ลงๆ ทุกวัน เรารู้สึกเคยชินกับมันบ้างไหม รู้จักคุ้นเคยกับความลำบากของเราบ้างหรือเปล่า ถ้าเราไม่คุ้นเคยก็แสดงว่าเราไม่ยอมรับในชะตาชีวิตของเราที่ลำบากที่สุดนั้นลำบากตรงไหน ลำบากคงที่ไม่ยอมรับตัวเองว่าเป็นตัวเอง นั่นแหละใช่หรือเปล่า คนที่คิดว่าตัวเองเจอความลำบากทุกวัน ศิษย์เคยคิดบ้างไหมว่าในโลกนี้มีคนลำบากมากกว่าเรา ความลำบากของเราเป็นเรื่องเล็กกว่าของคนอื่นไหมคิดอย่างนี้ความลำบากของเราก็จะเล็กลงไป เล็กลงไปเรื่อยๆ ใช่หรือไม่แล้วโลกนี้อะไรที่เรียกว่าความลำบากหรือความทุกข์อย่างแท้จริงมีไหมบางทีศิษย์ของอาจารย์อาจจะรู้จักความทุกข์ยากในโลกนี้อย่างคนที่สับสนอลหม่านในจิตใจมากๆ ทุกๆ วันคือความเหนื่อย ความยาก ความลำบาก แต่จริงๆ แล้วความเหนื่อยยากมันอยู่ตรงไหน มันอยู่ตอนที่ศิษย์เจอความเหนื่อยยากวันแรกครั้งแรกนาทีแรกนั้นเป็นความทุกข์ยากแม้ปญหาง่ายๆ ก็ดูจะยากไปหมดใช่หรือไม่ แต่หากว่าเจอเข้าบ่อยๆในคำถามเดียวกันในความยากลำบากเดียวกัน เจอเข้าบ่อยๆ ความ ชำนาญ หรือสิ่งที่เอามาแก้ปัญหาก็มีมากขึ้นเรื่อยๆ ใช่หรือไม่ โจทย์ชีวตที่ว่ายาก เราต้องมีวิธีคิด มีวิธีการที่จะแก้ปัญหา หยิบฉวยอาวุธอาวุธอะไรที่คมที่สุด ปัญญาใช่ไหม เราใช้ปัญญาแก้ได้ใช่ไหม คิดให้ดีว่าชีวิตนี้มีความยากลำบาก ความยากลำบากที่เราเจอจนรู้สึกคุ้นเคยจัดความยากลำบากให้มีลำดับ ตามลำดับคือยากมาก ไม่ค่อยยาก ไม่ยากเลย หากจัดได้แล้ว อย่างนี้จัดให้ชีวิตของเราอย่าไปรับความยากลำบากมาใส่ใจไว้เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ เช่นนี้ชีวิตของเราจะได้รู้สึกถึงความสุขมากขึ้นใช่ไหมเมื่อเราคิดว่าเราลำบากถึงที่สุดแล้วก็ให้คิดถึงผู้อื่นผู้อื่นมีความยากลำบากมากกว่าเราใช่หรือไม่เรามีปัญหาเรื่องครอบครัวคนอื่นมีปัญหาเรื่องการงาน คนนั้นมีปัญหาเรื่องคู่ครอง คนนี้มีปัญหาเรื่องลูก เราแต่ละคนเกิดมามีปัญหาไม่เหมือนกัน แต่ว่าสิ่งหนึ่งที่เราใช้รับมือกับปัญหาทุกอย่างนั้นคืออะไร (คือปัญญาของคน) มีกี่คนที่อยู่ที่นี่คิดว่าตัวเองมีปัญญายกมือขึ้น มีอยู่ไม่กี่คนที่มั่นใจว่าตัวเองมีปัญญา แต่คนที่ไม่มีนั้นมีสิทธิ์ที่จะมีได้ใหม (ได้) ปัญญานั้นมาจากการเรียน อาจจะมาจากการฝึกฝนปัญญาอาจจะได้มาจากประสบการณ์ถ้าหากเราไม่ได้มีมาแต่กำเนิดขอให้ทุกคนสามารถไปบรรลุในสิ่งเดียวกันคือ คำว่าปัญญา แต่ว่าคนที่จะมีปัญญาได้ไม่ใช่คนที่วันๆ คิดถึงแต่ตัวเอง คนที่มีปัญญาคือคนที่รู้จักคิดถึงผู้อื่น คนที่มีปัญญาคือคนที่ต้องขยันที่จะคิด และคิดแต่ในสิ่งที่ดี ทุกวันนี้ในสมองของเราคิดเรื่องอะไรบ้าง ทุกวันนี้คิดถึงแต่เรื่องลูก สามี ภรรยา คิดถึงสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด ที่คิดถึงมากที่สุดก็คือตัวเราเองใช่ไหม ฉะนั้น คนที่มัวคิดถึงแต่ตนเองมีปัญญาได้ไหม ถ้าหากศิษย์มีปัญญาขึ้นมาวันไหน ศิษย์จะไม่รู้สึกยากลำบากกับสิ่งที่เจอ เราจะมีสิ่งหนึ่งที่ไม่ต้องซื้อหามาด้วย เงินทอง ไม่ต้องแลกด้วยชีวิต ไม่ต้องเสียน้ำตาเพื่อที่จะได้มา นั่นคือปัญญาไว้สำหรับรับปัญหาทุกสิ่งในชีวิตทั้งการงานทางโลกและทางธรรมเพียงแต่ว่าคนมีปัญญานั้นมีน้อยกว่าคนที่ไม่มี แต่ว่าถ้าทุกคนอยากมีก็มีได้ เพียงแต่เราไม่อยากมี เพราะวันๆ มัวแต่คิดถึงแต่สภาวะของตัวเอง คิดว่าทำอย่างไรให้ตัวเองสบายที่สุด ก็จะมีปัญญาไม่ได้