หนึ่งในแปดเซียนท่านหลันไฉ่เหอ :

มนุษย์เราถ้ารู้จักกินอิ่ม สวมอุ่น มีที่พักพิง ไม่เจ็บไข้ได้ป่วย เท่านี้ก็สุขกายแล้ว แต่ทำไมยังทุกข์ใจอยู่ ทุกข์เพราะความยึดมั่นถือมั่นจริงหรือไม่ สาเหตุอย่างหนึ่งที่ทำให้มนุษย์ทุกข์นั้นก็คือ ความหวังดีคิดออกหรือไม่ว่าทำไมความหวังดีจึงเป็นทุกข์ได้ ความอยากให้เขาเป็นแต่เขาไม่เป็นอย่างที่เราหวังใช่ไหม
เคยฟังนิทานเรื่องหนึ่งไหม เรายกตัวอย่างง่ายๆ นะ มีชายคนหนึ่งเขาไปเจอนกประหลาด รู้สึกอยากเอามาเลี้ยง ก็เลยเลี้ยงในแบบที่ตัวเองชอบตัวเองชอบกินอะไรก็ให้นกกินอย่างนั้นฟังอะไรเพราะก็ให้นกฟังตัวเองอาบน้ำอย่างไรก็ให้นกอาบน้ำอย่างนั้น นกอยู่ถึงวันไหม มันอยู่ไม่ถึงวันก็ตาย เพราะอะไรล่ะ นกตายเพราะคนเลี้ยงใช่หรือไม่ แล้วทำไมคนเลี้ยงจึงทำนกตาย เพราะเขาเลี้ยงแบบไหน (เอาใจตน) เลี้ยงนกแบบเอาใจตน ไม่ได้เลี้ยงนกแบบเพื่อนก แต่เลี้ยงนกเพื่อตัวเองเหมือนกับความหวังดีของคน บางครั้งเราให้สิ่งที่ดีที่สุด เราให้ความห่วงใยที่มากที่สุด แต่มันกลับไม่สมบูรณ์สำหรับตัวเขา เพราะเราไม่ได้เลี้ยงเขาในแบบที่เป็นเขา เราไม่ได้ทำในสิ่งที่เขาอยากให้เราทำ แต่เราทำในสิ่งที่เราอยากได้และเราชอบจึงเลี้ยงแล้วไปไม่รอดเหมือนกัน
ความหวังดีของมนุษย์จึงสามารถทำให้เกิดทกข์ได้ เพราะความหวังดีนั้นคือความที่เราชอบแต่เขาไม่ชอบ ความหวังดีนั้นเลยไปไม่รอด ความห่วงใยนั้นเลยกลายเป็นทุกข์กลุ้มกังวลใจ จริงไหม แล้วเราเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า เลี้ยงลูกแบบที่เป็นเรา หรือเลี้ยงลูกแบบที่เป็นเขา ความทุกข์เลยเกิดได้เพราะความห่วง ห่วงดีด้วยนะ หวังดีด้วยนะ แต่ทำไมทุกข์ล่ะ