พระโอวาทพระพุทธจี้กง :

ศิษย์ทั้งหลาย หนึ่งปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว ชีวิตคนเราก็เป็นเช่นนี้ พริบตาเดียวก็ผ่านพ้นไปแล้ว แต่ว่าในชั่วพริบตาเดียวนี้ กลับมีความรู้สึกมากมาย ในหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ ย่อมจะมีการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาลต่าง ๆ จากวสันต์เป็นคิมหันต์เป็นศาร์ทเป็นเหมันต์ เปรียบประดุจกับเสื้อผ้าอาภรณ์ที่หลากหลาย มีทั้งแขนสั้น แขนยาว ผ้าไหมพรม เป็นต้น

เหตุนี้ เมื่อมนุษย์ใช้ชีวิตอยู่ในโลกย่อม จะต้องเผชิญ กับข้อผูกมัดนานานับประการ ปราศจากความอิสระและไม่เป็นดั่งใจปรารถนา ทำให้ชีวิตไหลลอย ไปตามกาลเวลาที่ผ่านพ้นไป พวกเจ้าเห็นสายน้ำไหลแล้ว มีความตื่นรู้ในธรรมบ้างหรือไม่ ? ไม่มี ! นั่นเป็นเพราะว่าเจ้าคือปุถุชนใช่หรือไม่ ?

ปราชญ์ขงจื่อเห็นสายน้ำที่รินไหล ก็ประจักษ์แจ้ง ถึงความจริงที่ฟ้าเบื้องบน ได้พยายามบอกกับท่านว่า.. “เมื่อผ่านพ้นไปก็เป็นเช่นนี้แล ไม่เว้นแม้แต่ทิวาราตรี” ซึ่งไม่ต่างกับชีวิตคนเราที่ผ่านพ้นไปแล้วไม่หวนกลับ ใช่หรือไม่ ?

ฉะนั้น ศิษย์ทั้งหลายเอ๋ย กาลเวลาผ่านไปปีแล้ว ปีเล่า เส้นผมหงอกขาวเส้นแล้วเส้นเล่า แต่กลับไม่ตื่นรู้ในจิตญาณบ้างเลย ! การบำเพ็ญธรรมก็เช่นเดียวกัน บำเพ็ญมาหลายปีดีดัก ถ้าได้ตื่นรู้ในจิตญาณบ้าง สติปัญญาก็จะได้พัฒนาเพิ่มพูนขึ้น จึงสามารถเข้าใจชีวิตได้ จึงจะสามารถสยบจิตใจที่ล่องลอยพริ้วไหวให้สงบลงได้ การฟังธรรมถือเป็นเรื่องที่พึ่งทางใจใช่หรือไม่ ? ไม่ใช่หรอกนะ แต่เป็นการช่วยให้บุคคลอื่นได้ “หลุดพ้น” และอย่าได้คิดว่าการบำเพ็ญธรรมนั้นเพื่อเตรียมพร้อม กับความตายอย่างเดียว แต่น่าจะเป็นเรื่องของความหลุดพ้นหลังการตาย เป็นการแสวงหา “วิถีแห่งการหลุดพ้น” ให้กับชีวิตเรา !

ศิษย์ทั้งหลาย ในเมื่อได้ก้าวเข้าสู่ประตูของอาจารย์แล้ว ได้เจิมหนึ่งจุดนั้น เคยลอง กลับไปพิจารณาบ้างไหม ? ศิษย์ทั้งหลายเอ๋ย จะต้องทำความเข้าใจรายละเอียดภายในมิใช่หรือ ? หรือขอเพียงแค่ยืนดูอยู่ภายนอกเท่านั้น แล้วก็พูดว่าตัวพวกเจ้าทั้งหลายนั้นเป็นพุทธศาสนิกชนแล้ว ศิษย์เอ๋ย ! พึงพิจารณาบ้างเถิด !